اطلاعات عمومی
شکستگی استخوان چیست؟
شکستگی استخوان شامل تمامی اشکال شکستگی استخوان‌ها، از جمله شکستگی به‌صورت کامل و یا ترک‌خوردگی می‌شود. استخوان‌ها ممکن است به روش‌های مختلف (مثلاً به‌صورت متقاطع، طولی و یا قطعه‌ای) شکسته یا ترک بخورند. شدت شکستگی به نیرویی بستگی دارد که باعث ایجاد آن شده است. اگر این نیرو فقط کمی بیشتر از آستانه تحمل استخوان در برابر شکستگی باشد، به‌جای آن که استخوان به شکل کامل بشکند، ترک می‌خورد. از طرفی دیگر، اگر این نیرو شدید باشد، مانند تصادف با ماشین و یا برخورد گلوله، استخوان ممکن است خرد شود.
اگر استخوان به‌گونه‌ای بشکند که تکه‌هایی از آن، از پوست بیرون بزند و یا در اثر این شکستگی، روی پوست زخمی ایجاد شود (زخم منتهی به استخوان)، به آن شکستگی باز می‌گویند. این نوع از شکستگی به‌شدت جدی است؛ چون پوست باز شده و از طریق آن، ممکن است هم زخم و هم استخوان عفونت کند.
علائم و نشانه‌ها
علائم شکستگی استخوان‌ها عبارت‌اند از:
- درد
- حساسیت به لمس
- تورم
- ناتوانی در حرکت‌دادن قسمتی از بدن مثل سابق
- کبودی یا تغییر رنگ ناحیه آسیب‌دیده
- تغییر شکل یا برآمدگی (که قبلاً در آن نقطه از بدن وجود نداشته است)
عوامل مؤثر در ابتلا
جنسیت و سن، دو عامل تاثیرگذار در شکستگی استخوان‌ها هستند. احتمال شکستگی استخوان در بدن بانوان بسیار بیشتر از آقایان است؛ به‌طوری‌که در زنان بالای پنجاه سال، از هر دو نفر، یک نفرشان شکستگی استخوان را تجربه می‌کند. دلیل این مسئله این است که بانوان حتی وقتی در بهترین بازه سنی خود به سر می‌برند، یعنی بین 25 تا 30 سالگی، معمولاً استخوان‌های کوچک‌تر و با تراکم کمتری نسبت به آقایان دارند.
علاوه بر این، با افزایش سن و رسیدن به دوران یائسگی، به دلیل کاهش تولید استروژن در بدن بانوان، تراکم استخوان‌ها از قبل هم کمتر می‌شود. در این زمینه، در مورد مردان هم تحقیقاتی انجام شده است که طی آن، محققان متوجه شدند 25 درصد از مردان بعد از 50 سالگی، شکستگی دست، شکستگی پا و یا شکستگی استخوان‌های دیگر را تجربه می‌کنند.
در ادامه، عوامل دیگری را که باعث افزایش احتمال شکستگی استخوان‌ها می‌شوند، معرفی می‌کنیم.
سیگارکشیدن
از آنجایی که سیگارکشیدن بر سطح ترشح هورمون‌ها تاثیر می‌گذارد، یکی از عواملی است که خطر شکستگی استخوان‌ها را افزایش می‌دهد. معمولاً بانوانی که سیگار می‌کشند، در سنین کمتر یائسه می‌شوند. طبق مطالعات انجام شده، سیگارکشیدن به‌عنوان یکی از اصلی‌ترین عواملی که باعث پوکی استخوان می‌شود، معرفی شده است.
تعیین تأثیر دقیق و کامل سیگار بر سلامت استخوان، کاری پیچیده است؛ چرا که معمولاً عوامل دیگری هم در این مسئله دخیل هستند. برای مثال، افرادی که سیگار می‌کشند، معمولاً کمتر ورزش می‌کنند و رژیم غذایی نامناسبی دارند.
به‌طورکلی، بیشتر مطالعات نشان می‌دهد که سیگارکشیدن، خطر بروز شکستگی در استخوان‌ها را افزایش می‌دهد. همچنین ترک سیگار، این خطر را کمتر می‌کند و حتی کاهش سیگارکشیدن هم می‌تواند این خطر را کمتر کند.
نوشیدن الکل
نوشیدن الکل می‌تواند بر ساختار و تراکم استخوان تأثیر منفی بگذارد. تحقیقات نشان می‌دهد که نوشیدن زیاد و متعدد الکل می‌تواند سلامت استخوان‌ها را به خطر بیندازد و احتمال پوکی و شکستگی استخوان را، حتی بعد از ترک الکل، افزایش می‌دهد.
مصرف داروهای استروئیدی(کورتون‌ها)
استروئید (کورتیکواستروئید) برای درمان بیماری‌های التهابی مزمن، مانند آرتریت روماتوئید، بیماری التهابی روده و بیماری انسدادی مزمن ریه (COPD)، تجویز می‌شود. متأسفانه، مصرف این دارو در دوزهای بالا باعث تحلیل بافت استخوان و افزایش احتمال شکستگی استخوان‌ها می‌شود. هر چه دوز داروهای استروئیدی بالاتر باشد، توانایی آن‌ها برای جلوگیری از تشکیل استخوان، کاهش جذب کلسیم در دستگاه گوارش و افزایش دفع کلسیم از طریق ادرار، بیشتر می‌شود. به بیانی دیگر، داروهای استروئیدی باعث تسریع روند پوکی استخوان می‌شوند.
ابتلا به آرتریت روماتوئید (روماتیسم مفصلی)
آرتریت روماتوئید، نوعی بیماری خودایمنی است. در این بیماری، بدن به سلول‌ها و بافت‌های سالم اطراف مفصل‌ها حمله می‌کند و نتیجه آن، تحلیل شدید بافت مفاصل و استخوان است. داروهای استروئیدی، مانند پردنیزولون، ممکن است به بیماران مختلف کمک کنند زندگی آسان‌تری داشته باشند، ولی همان طور که در بخش بالایی (مصرف داروهای استروئیدی) توضیح دادیم، این داروها می‌توانند باعث تحلیل بافت استخوان شوند. عامل دیگر این است که با تحلیل مفاصل و استخوان‌ها، درد و ضعف در این بافت‌ها باعث کمتر شدن سطح فعالیت فرد می‌شود که این مسئله، خود باعث تسریع روند پوکی استخوان و افزایش خطر شکستگی در استخوان می‌شود.
ابتلا به سایر اختلالات مزمن
بیماری سلیاک، بیماری کرون و کولیت اولسراتیو در بیشتر موارد با تحلیل بافت استخوان همراه هستند که در اثر درمان این بیماری‌ها با استروئید، روند پوکی استخوان تشدید و تسریع می‌شود. در همه بیماری‌های نام‌برده‌شده، کاهش توانایی دستگاه گوارش برای جذب کلسیم کافی و در نتیجه، عدم توانایی بدن برای ساخت و حفظ استخوان‌های قوی، باعث تحلیل بافت استخوان می‌شود.
ابتلا به دیابت
معمولاً بیمارانی که به دیابت نوع 1 مبتلا هستند، اغلب تراکم استخوان پایینی دارند. دلیل این عارضه هنوز مشخص نشده است. در بیشتر موارد، دیابت نوع 1 از دوران کودکی شروع می‌شود؛ یعنی دقیقاً دورانی که توده‌های استخوانی، در حال ساخته‌شدن هستند؛ مشکلات بینایی و آسیب عصبی که معمولاً با دیابت همراه هستند، خطر زمین‌خوردن و شکستگی استخوان‌ها را افزایش می‌دهد. این آسیب‌ها در دیابت نوع 2 که در سنین میان‌سالی برای افراد اتفاق می‌افتد هم دیده می‌شود. اگرچه افرادی که به دیابت نوع 2 مبتلا هستند، تراکم استخوان بیشتری نسبت به افراد مبتلا به دیابت نوع 1 دارند، ولی به دلیل تغییرات متابولیکی که به دنبال قند خون بالا در این افراد به وجود می‌آید، سلامت بافت استخوان کاهش پیدا می‌کند.
شکستگی قبلی
وجود شکستگی‌های خفیف قبلی، خطر شکستگی دوباره استخوان را دوبرابر می‌کند. شکستگی‌های قبلی در ستون فقرات (مهره‌ها)، احتمال شکستگی مجدد در این ناحیه را افزایش می‌دهد؛ گرچه این شکستگی‌ها آن‌قدر خفیف هستند که ممکن است فرد، هیچ دردی را حس نکند. بهتر است خانم‌ها در معاینات پزشکی سالانه، از پزشک معالج خود بخواهند قد آن‌ها را دقیق اندازه بگیرد؛ کاهش قد بیشتر از 4 سانتی‌متر می‌تواند نشان از شکستگی در ستون مهره‌ها داشته باشد.
سابقه خانوادگی
سابقه خانوادگی شکستگی لگن، خطر شکستگی لگن را برای فرزندان افزایش می‌دهد.
علائم هشدار
علائمی که در ادامه ذکر شده است، علائم هشدار است که در صورت بروز آن‌ها، باید با اورژانس تماس بگیرید:
- اگر فرد پاسخگو نیست، حرکت نمی‌کند و یا نفس نمی‌کشد؛ اگر تنفس یا ضربان قلب وجود ندارد، CPR را شروع کنید.
- اگر خونریزی شدید وجود دارد.
- اگر حتی فشار یا حرکت ملایم، باعث درد می‌شود.
- اگر به نظر می‌رسد که اندام یا مفصل، تغییر شکل داده (دفرمه شده) است.
- اگر استخوان شکسته شده، پوست را سوراخ کرده است.
- اگر قسمت انتهایی دست یا پای آسیب‌دیده (مثل انگشتان دست یا پا) بی حس شده و یا رنگ آن متمایل به آبی است.
- اگر شک دارید که استخوان گردن، کمر یا سر، شکسته شده است.
تشخیص
بررسی‌های بالینی
برای بررسی وضعیت کلی و میزان آسیب، پزشک باید شما را معاینه کند. معمولاً پزشک معالج درباره نحوه وقوع حادثه، علائمی که دارید و سوابق پزشکی، از شما سؤالاتی را می‌پرسد.
بررسی‌های آزمایشگاهی
بررسی‌های آزمایشگاهی برای تشخیص شکستگی استخوان کاربرد ندارد.
بررسی‌های تصویربرداری
برای گرفتن عکس از شکستگی استخوان خود، به حداقل یکی از چند روش تصویربرداری زیر نیاز خواهید داشت:
اشعه ایکس یا رادیوگرافی (X-ray)
با استفاده از اشعه ایکس، هرگونه شکستگی استخوان را می‌توان تشخیص داد؛ همچنین با استفاده از این روش می‌توان فهمید که استخوان‌ها تا چه میزان آسیب دیده‌اند.
ام‌آر‌ای (MRI)
ممکن است پزشک معالج شما، برای آن که بتواند تصویر کاملی از آسیب وارد شده به استخوان و نواحی اطراف آن داشته باشد، MRI را تجویز کند. در MRI، بافت‌هایی مثل غضروف‌ها و رباط‌های اطراف استخوان‌ها در عکس مشخص می‌شوند.
سی‌تی‌اسکن
سی‌تی‌اسکن نسبت به اشعه ایکس، تصویر دقیق‌تری از استخوان‌ها و بافت‌های اطراف آن ارائه می‌دهد.
اسکن استخوان
اگر در استخوان شما شکستگی وجود داشته باشد که در اشعه ایکس مشخص نشود، پزشک معالج ممکن است از اسکن برای تشخیص شکستگی استخوان استفاده کند. تصویربرداری با استفاده از روش اسکن استخوان، مدت‌زمان بیشتری طول می‌کشد (معمولاً دو بار، با فاصله چهارساعته)، ولی این روش برای پیدا کردن برخی از شکستگی‌ها در استخوان، لازم است.
درمان
برای درمان شکستگی استخوان از روش‌های دارویی و غیردارویی استفاده می‌شود که در ادامه، هرکدام را به طور کامل توضیح می‌دهیم.
درمان دارویی
داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی بدون نسخه، مثل آسپرین و ایبوپروفن، می‌توانند منجر به خونریزی و عوارض دیگری بعد از جراحی شوند. پزشک جراح شما، داروهایی که برای کاهش درد بعد از جراحی باید مصرف کنید را به شما اطلاع می‌دهد.
درمان غیردارویی
نحوه درمان شکستگی استخوان‌ها، به نوع شکستگی، علت آن و میزان آسیبی که به استخوان‌ها وارد شده است، بستگی دارد. در ادامه، روش‌های مختلف را برای درمان شکستگی استخوان توضیح می‌دهیم.
گچ و آتل
اگر شکستگی استخوان شما خفیف باشد و استخوان‌ها زیاد از هم فاصله نگرفته باشند، ممکن است فقط با استفاده از آتل یا گچ بتوان آن را درمان کرد. درمان با آتل، بین سه تا پنج هفته طول می‌کشد. اگر لازم است شکستگی را گچ بگیرید، به طول درمان بیشتر، حدود شش تا هشت هفته، نیاز دارید. در هر دو مورد، برای اطمینان از بهبود، به تصویربرداری با اشعه ایکس نیاز خواهید داشت.
جا انداختن استخوان
برای تنظیم و ترازکردن استخوان‌ها و درمان شکستگی‌های شدیدتر، به جااندازی استخوان نیاز دارید. در این روش غیرجراحی، پزشک معالج قسمت آسیب‌دیده را به جهات مختلف ممکن است بکشد تا استخوان‌های شکسته و دور شده از هم را، تراز و تنظیم کند.
پزشک شما، بعد از جاانداختن استخوان‌ها، ناحیه شکسته شده را با استفاده از آتل یا گچ می‌بندد.
جراحی شکستگی استخوان
بعضی از شکستگی‌های استخوان، به جراحی نیاز دارند. برخی تکنیک‌ها برای انجام این عمل جراحی وجود دارد که پزشک جراح، بر اساس نوع شکستگی و میزان آسیبی که به استخوان‌ها وارد شده است، یکی از تکنیک‌های زیر را به کار می‌برد.
فیکساسیون داخلی
در این روش جراحی، پزشک جراح استخوان‌های شما را مجدداً در موقعیت صحیح خود قرار می‌دهد و سپس آن‌ها را در جای خود محکم می‌کند تا بتوانند بهبود پیدا کرده و دوباره رشد کنند. این روش فیکساسیون داخلی نام دارد که طی آن، جراح یک قطعه یا قطعات فلزی را وارد استخوان‌های شما می‌کند تا در زمان بهبودی، این قطعه / قطعات، استخوان‌ها را در جای خود محکم نگه دارد. در دوران بهبودی، بهتر است کمتر از آن قسمت بدن خود (قسمتی که شکسته است) استفاده کنید تا از بهبود کامل استخوان، مطمئن شوید.
بعضی از مردم، همواره با وجود این قطعات فلزی در استخوان‌های خود زندگی می‌کنند؛ چرا که برای درآوردن این قطعات، باید دوباره آن قسمت را جراحی کرد.
فیکساسیون خارجی
برای درمان شکستگی استخوان، ممکن است به تثبیت خارجی استخوان یا همان فیکساسیون خارجی نیاز داشته باشید. در این روش، جراح پیچ‌هایی را داخل بدن در دو طرف استخوان شکسته شده قرار می‌دهد و سپس آن‌ها را به یک بریس یا براکت در خارج از بدن، در اطراف استخوان، متصل می‌کند. معمولاً از این روش برای تثبیت موقت استخوان شکسته شده استفاده می‌کنند تا قبل از فیکساسیون داخلی، استخوان کمی بهبود پیدا کند.
آرتروپلاستی (جراحی تعویض مفصل)
در صورت شکستگی مفصل (مثلاً شانه، آرنج و یا زانو) ممکن است نیاز به جراحی آرتروپلاستی یا تعویض مفصل داشته باشید. در این روش، جراح مفصل آسیب‌دیده را برداشته و آن را با یک مفصل مصنوعی (پروتز) جایگزین می‌کند. مفصل جدید شبیه مفصل طبیعی شما خواهد بود و به روشی مشابه حرکت می‌کند.
پیوند استخوان
اگر شکستگی استخوان به شکلی باشد که استخوان آسیب‌دیده، مقدار زیادی جابه‌جاشده باشد و یا آن‌طور که باید، بهبود پیدا نکرده باشد، ممکن است به پیوند استخوان نیاز داشته باشید. در این روش، جراح شما استخوان اضافی را به شکلی در ناحیه آسیب‌دیده وارد می‌کند که به استخوان شکسته شده متصل شود. بعد از این مرحله، باید یک عمل فیکساسیون داخلی در ناحیه آسیب‌دیده انجام شود تا قطعات استخوان‌ها در کنار یکدیگر قرار گرفته و بتوانند فرایند بهبودی را شروع کنند.
در روش پیوند استخوان، معمولاً استخوان اضافی را از منابع مختلفی می‌توان به دست آورد؛ از جمله این منابع می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
- استخوان دیگری داخل بدن خود شما (معمولاً از بالای استخوان لگن)
- اهداکننده خارجی( استخوان های فرد دیگری به جز خودتان)
- قطعه جایگزین مصنوعی (پروتز)
بعد از جراحی، استخوان شما کاملاً بی‌حرکت خواهد شد. برای آن که استخوان شما بتواند به طور کامل بهبود پیدا کند، ممکن است به ترکیبی از آتل، گچ و یا بریس ر نیاز داشته باشید.
تغذیه و مکمل
بعد از شکستگی، استخوان شما نیاز به بازسازی دارد. برای تسریع این روند، بهتر است رژیم غذایی سالم، متعادل و سرشار از مواد مغذی داشته باشید. توجه داشته باشید که برای دریافت یک رژیم غذایی سالم و مغذی، بهتر است با متخصص تغذیه مشورت کنید. همچنین بدون مشاوره با پزشک معالجتان، از مصرف هرگونه مکمل خودداری کنید.
مکمل‌ها
برای بهبود شکستگی استخوان‌ها، نیازی به مصرف مکمل ندارید؛ مگر این که پزشک معالجتان مکمل برای شما تجویز کند. به‌طورکلی، ممکن است مکمل به صورت قابل توجه برای درمان شکستگی استخوان مؤثر نباشد. به‌جای آن، توصیه می‌شود مواد مغذی مورد نیاز را از وعده‌های غذایی خود دریافت کنید.
رژیم غذایی
همان طور که قبل‌تر هم به این موضوع اشاره کردیم، در طول دوران بهبودی استخوان‌های شکسته خود، بهتر است رژیم غذایی سالم و سرشار از مواد مغذی را رعایت کنید. به این منظور، در ادامه مواد مغذی که می‌توانید آن‌ها را از وعده‌های غذایی خود دریافت کنید، شرح می‌دهیم.
پروتئین
حدود نیمی از ساختار استخوان‌های بدن انسان از پروتئین ساخته شده است. وقتی شکستگی استخوان را تجربه می‌کنید، بدنتان برای ساخت استخوان جدید و ترمیم بافت استخوان آسیب‌دیده به پروتئین نیاز دارد. همچنین پروتئین به بدنتان کمک می‌کند تا کلسیم را جذب و از آن استفاده کند.
منابع مناسبی که می‌توانید پروتئین مورد نیاز خود را از آن دریافت کنید: گوشت، ماهی، شیر، پنیر، ماست، آجیل، لوبیا، محصولات سویا و غلات غنی شده.
کلسیم
یکی از مؤثرترین مواد مغذی که به بهبود و ترمیم بافت استخوان شما کمک می‌کند، کلسیم است؛ به‌این‌ترتیب، بهتر است غذاها و نوشیدنی‌های سرشار از کلسیم بخورید تا بافت استخوان آسیب‌دیده شما سریع‌تر بهبود پیدا کند. بزرگسالان باید روزانه بین 1000 تا 1200 میلی‌گرم کلسیم دریافت کنند. در صورت نیاز به مکمل کلسیم، پزشک معالجتان آن را به شما اطلاع داده و می‌گوید که در صورت نیاز، چه میزانی باید از این مکمل‌ها استفاده کنید.
منابع مناسبی که می‌توانید کلسیم موردنیاز خود را از آن دریافت کنید: شیر، ماست، پنیر، کلم بروکلی، شلغم، کلم‌پیچ، سویا، لوبیا، کنسرو ماهی تن، ماهی قزل‌آلا، شیر بادام، غلات و یا آبمیوه غنی شده با کلسیم.
ویتامین D
برای بهبود شکستگی استخوان خود، بهتر است ویتامین D را هم در رژیم غذایی خود بگنجانید. این ویتامین به جذب کلسیم کمک می‌کند. همچنین توصیه می‌شود هر روز، زمان کوتاهی را به بیرون رفتن از خانه و قرارگرفتن در معرض نور خورشید اختصاص دهید زیرا قرار گرفتن در معرض نور خورشید نیز منجر به تولید ویتامین دی در بدن می‌شود. (به طور میانگین، 15 دقیقه کافی است).
ویتامین D به طور طبیعی فقط در زرده تخم‌مرغ و ماهی‌های چرب وجود دارد، اما برخی تولیدکنندگان شیر یا آبمیوه پرتقال، این ویتامین را به محصولات خود اضافه می‌کنند. بزرگسالان باید روزانه حداقل 600 واحد بین‌المللی ویتامین D دریافت کنند و افراد بالای 70 سال باید حداقل 800 واحد بین‌المللی ویتامین D دریافت کنند.
منابع مناسبی که می‌توانید ویتامین D موردنیاز خود را از آن دریافت کنید: ماهی ساردین،زرده تخم‌مرغ، شیر یا ماست و یا آب‌پرتقال غنی شده با ویتامین D.
ویتامین C
یکی از مهم‌ترین عوامل تأثیرگذار در بازسازی و ترمیم استخوان، پروتئینی به نام کلاژن است. ویتامین C در ساخت کلاژن به بدن کمک می‌کند. ویتامین C در بسیاری از میوه‌ها و سبزیجات مختلف وجود دارد؛ بهتر است برای دریافت ویتامین C، از مواد غذایی تازه یا منجمد استفاده کنید؛ چرا که مواد غذایی کهنه یا چند بار گرم شده، مقادیر زیادی از ویتامین C خود را از دست می‌دهند.
منابع مناسبی که می‌توانید ویتامین C موردنیاز خود را از آن دریافت کنید: مرکبات مانند پرتقال و لیمو، میوه‌هایی مثل کیوی، انواع توت‌ها و سبزیجات مثل گوجه‌فرنگی، سیب‌زمینی و سبزیجات سبز.
آهن
اگر کم‌خونی ناشی ازفقر آهن دارید، ممکن است روند بهبودی استخوان شکسته شما کند پیش رود. آهن به بدن کمک می‌کند تا برای ترمیم بافت استخوان، کلاژن بسازد. همچنین آهن باعث می‌شود اکسیژن بیشتری به استخوان‌های شما برسد؛ در نتیجه، دریافت این ماده به تسریع روند بهبودی شما کمک می‌کند.
منابع مناسبی که می‌توانید آهن موردنیاز خود را از آن دریافت کنید: گوشت قرمز، بوقلمون، تخم‌مرغ، سبزیجات با برگ سبز، نان‌های سبوس‌دار و غلات غنی شده.
پتاسیم
وجود پتاسیم به مقدار کافی در بدنتان باعث می‌شود هنگام ادرار، کلسیم زیادی از بدنتان خارج نشود. بسیاری از میوه‌های تازه، سرشار از پتاسیم هستند.
منابع مناسبی که می‌توانید پتاسیم موردنیاز خود را از آن دریافت کنید: موز، آب‌پرتقال طبیعی، سیب‌زمینی، آجیل ماهی، گوشت و شیر.
مواردی که باید از برنامه غذایی خود حذف کنید
بهتر است مواد زیر را از برنامه غذایی خود حذف کنید تا روند بهبودی استخوان‌های شکسته را تسریع کنید.
- الکل: از نوشیدن الکل خودداری کنید؛ نوشیدنی‌های الکلی، روند بهبود استخوان‌های شکسته را کند می‌کنند. علاوه بر این که الکل، سرعت ترمیمی استخوان‌ها را کاهش می‌دهد، نوشیدن آن می‌تواند باعث عدم تعادل شما شده و احتمال شکستگی مجدد (مخصوصاً در ناحیه‌ای که آسیب‌دیده است) را افزایش دهد.
- نمک: مصرف بیش از اندازه نمک می‌تواند سبب ازدست‌دادن کلسیم بیشتر از طریق ادرار شود. ممکن است در بسیاری از مواد غذایی که در طول روز مصرف می‌کنید، نمک وجود داشته باشد. بعضی از این مواد غذایی، حتی مزه نمک هم نمی‌دهند؛ پس بهتر است برچسب‌های روی بسته‌بندی محصولات غذایی را بخوانید تا از میزان نمک موجود در آن‌ها اطلاع پیدا کنید. بهتر است از یک قاشق چای‌خوری یا 6 گرم در روز، بیشتر نمک نخورید.
- قهوه: مقدار زیاد کافئین، روند بهبودی استخوان‌ها را کند می‌کند. مصرف بیشتر قهوه می‌تواند باعث ادرار بیشتر شود و در نتیجه، کلسیم بیشتری از طریق ادرار از بدن شما دفع می‌شود. از چای یا قهوه به میزان متعادل در روز می‌توانید استفاده کنید.
زندگی با شکستگی استخوان
خودمراقبتی
وقتی فردی دچار شکستگی استخوان شده است، به‌هیچ‌عنوان او را حرکت ندهید؛ مگر در شرایط خاص که برای جلوگیری از آسیب بیشتر به فرد، مجبور به جابه‌جاکردن او هستید. در مدت زمانی که منتظر رسیدن اورژانس هستید، بهتر است اقدامات زیر را انجام دهید:
- هرگونه خونریزی را متوقف کنید. یک باند استریل، پارچه یا یک تکه لباس تمیز را روی زخم فشار دهید.
- ناحیه آسیب‌دیده را ثابت نگه دارید؛ سعی نکنید استخوان را مجدداً تراز کنید و یا استخوانی که بیرون زده را به‌جای خود برگردانید.
- از کمپرس یخ برای کاهش تورم و کمک به تسکین درد استفاده کنید. یخ را مستقیماً روی پوست قرار ندهید. بهتر است آن را در یک حوله، یک تکه پارچه یا هر چیز دیگری بپیچید.
- شوک فرد را از بین ببرید. اگر فرد احساس ضعف می‌کند یا نفس‌های کوتاه و سریع می‌کشد، در حالت درازکش او را خوابانده، و در صورت امکان، پاهایش را بالا بگیرید.
پیشگیری از شکستگی استخوان
سؤالی که در اینجا مطرح می‌شود، این است که چطور می‌توان خطر شکستگی استخوان را کاهش داد. در ادامه، برخی نکات ایمنی را برای کاهش خطر شکستگی استخوان شرح می‌دهیم:
- در خودرو، همیشه کمربند ایمنی خود را ببندید.
- برای تمام فعالیت‌ها و ورزش‌ها از تجهیزات حفاظتی مناسب استفاده کنید.
- برای دسترسی به اشیا مختلف در خانه یا محل کار، از وسایل مناسب استفاده کنید. هرگز روی صندلی یا میز نایستید.
- یک رژیم غذایی و برنامه ورزشی را دنبال کنید که به شما در حفظ سلامت استخوان کمک می‌کند.
- اگر بیش از 50 سال دارید یا اگر سابقه خانوادگی پوکی استخوان دارید، با مشورت با پزشک برای آزمایش پوکی استخوان اقدام کنید.
- اگر مشکلی در راه‌رفتن دارید، به‌طوری‌که ممکن است زمین بخورید، از عصا یا واکر استفاده کنید.
بدون دیدگاه