HIV و ایدز

زمان مطالعه: 13 دقیقه

اطلاعات عمومی

HIV چیست؟

HIV مخفف عبارت Human Immunodeficiency Virus و به‌معنای «ویروس نقص ایمنی انسانی» است. اچ آی وی سلول‌های سیستم ایمنی بدن را آلوده می‌کند و از بین می‌برد؛ به این ترتیب مبارزه با سایر بیماری‌ها دشوار می‌شود. با تضعیف سیستم ایمنی بدن، سندرم نقص ایمنی اکتسابی به‌وجود می‌آید که به‌ اختصار ایدز یا AIDS نامیده می‌شود.

بیماری ایدز چیست؟

ایدز آخرین و جدی‌ترین مرحلهٔ عفونت ناشی از اچ‌آی‌وی است. افراد مبتلا به این بیماری در خون خود گلبول‌های سفید بسیار کمی دارند و سیستم ایمنی بدنشان به‌شدت آسیب دیده است. این افراد ممکن است به بیماری‌های دیگری نیز مبتلا شوند که نشان‌دهندهٔ پیشرفت بیماری است. بدون درمان، عفونت HIV در حدود بازه زمانی بین 6 ماه تا 10 سال به ایدز تبدیل می‌شود. این عدد فرد به فرد متفاوت است.

 با این تفاسیر می‌توانیم بگوییم که HIV و ایدز دو تعریف متفاوت هستند. اچ آی وی ویروسی است که سیستم ایمنی بدن شما را ضعیف می‌کند و ایدز یک بیماری شدید است که پس از آسیب شدید سیستم ایمنی بدن و در نتیجهٔ فعالیت عفونت اچ آی وی رخ می‌دهد. پس اگر به این ویروس آلوده نیستید، نمی‌توانید به ایدز مبتلا باشید.

دانستن این موضوع بسیار مهم است، زیرا به‌ لطف درمان‌هایی که اثرات ویروس را کند می‌کنند، همهٔ افراد آلوده به HIV، به ایدز مبتلا نمی‌شوند؛ اما بدون درمان، تقریباً همهٔ افراد مبتلا به این ویروس، وارد مرحله شدید بیماری می‌شوند.

عوامل مؤثر در ابتلا

هر فردی در هر سن، نژاد، جنس یا گرایش جنسی ممکن است به این بیماری و به‌دنبال آن به این ویروس آلوده شود. با این حال موارد زیر می‌توانند شما را در معرض خطر بیشتری قرار دهد:

وجود رابطهٔ جنسی محافظت‌نشده

هر بار که رابطهٔ جنسی دارید از کاندوم استفاده کنید. فراموش نکنید که رابطهٔ مقعدی از رابطهٔ جنسی واژینال خطرناک‌تر است. در صورتی که رابطه جنسی سالم و تنها با یک فرد دارید و از سلامت جنسی فرد مقابل کاملا اطمینان دارید، نیازی به استفاده از کاندوم نیست.

وجود بیماری مقاربتی

بسیاری از بیماری‌های مقاربتی باعث ایجاد زخم‌های باز در ناحیهٔ تناسلی شما می‌شوند. این زخم‌ها درست مانند دری، راه را برای ورود این بیماری به بدنتان باز می‌کنند.

استفاده از داروهای تزریقی غیرمجاز (مواد مخدر)

افرادی که از داروهای تزریقی غیرقانونی استفاده می‌کنند، اغلب سرنگ مشترک دارند. وجود سلول‌های خونی دیگران روی سرنگ می‌تواند به انتقال عفونت‌ها کمک کند.

علائم و نشانه‌ها

بسته به مرحله‌ای از بیماری و عفونت که افراد در آن قرار دارند، علائم ایدز و اچ آی وی متفاوت است.

عفونت اولیه (HIV حاد)

برخی از افراد آلوده به این ویروس در عرض 2 تا 4 هفته پس از ورود ویروس به بدن دچار بیماری شبه آنفولانزا می‌شوند. این بیماری که به‌عنوان عفونت اولیهٔ (حاد) HIV شناخته می‌شود، ممکن است چند هفته طول بکشد.

علائم و نشانه‌های احتمالی در این مرحله عبارتند از:

• تب
• سردرد
• دردهای عضلانی و مفاصل
• کهیر
• گلودرد و زخم‌های دردناک دهان
• تورم غدد لنفاوی (عمدتاً روی گردن)
• اسهال
• کاهش وزن
• سرفه‌ کردن
• تعریق شبانه

این علائم گاهی به‌قدری خفیف هستند که حتی ممکن است متوجه آن‌ها نشوید. با این حال، در این زمان، مقدار ویروس در جریان خون شما (بار یا لود ویروسی) بسیار فراوان است؛ در نتیجه، عفونت در طول مراحل اولیه راحت‌تر از مراحل بعدی گسترش می‌یابد. 

عفونت نهفتهٔ بالینی (HIV مزمن)

در این مرحله از عفونت، هنوز در بدن و در گلبول‌های سفید وجود دارد؛ با این حال، احتمالاً بسیاری از افراد در این مدت هیچ علامت یا عفونتی ندارند. اگر در این زمان، درمان ضد رتروویروسی یا ART دریافت کنید، ممکن است که این مرحله سال‌ها طول بکشد. البته برخی افراد خیلی زودتر دچار بیماری شدیدتر می‌شوند.

عفونت علامت‌دار اچ آی وی

همانطور که ویروس به تکثیر و تخریب سلول‌های ایمنی شما ادامه می‌دهد و سلول‌های بدنتان با آن‌ها مبارزه می‌کنند، ممکن است دچار عفونت‌های خفیف یا علائم و نشانه‌های مزمن مانند موارد زیر شوید:

• تب
• خستگی
• تورم غدد لنفاوی (اغلب یکی از اولین علائم عفونت HIV است)
• اسهال
• کاهش وزن
• عفونت قارچی دهان (برفک دهان)
• زونا (هرپس زوستر)
• پنومونی‌های معمول و غیرمعمول باکتریایی و قارچی

پیشرفت به‌سمت ایدز

دسترسی به درمان‌های ضد ویروسی جدیدتر، به‌طور چشمگیری مرگ‌ومیر ناشی از این بیماری را در سراسر جهان، حتی در کشورهای فقیر کاهش داده است. امروزه به‌لطف این درمان‌های نجات‌بخش، اکثر افراد مبتلا به اچ‌آی‌وی در ایالات متحده به ایدز مبتلا نمی‌شوند؛ اما در صورت نبود درمان، معمولاً طی 8 تا 10 سال این عفونت به ایدز تبدیل می‌شود.

در این شرایط سیستم ایمنی بدن به‌شدت ضعیف می‌شود و بیشتر احتمال دارد بیماری‌هایی که معمولاً در افراد سالم باعث دردسر نمی‌شوند، درگیرتان کنند. به این بیماری‌ها، عفونت‌های فرصت‌طلب می‌گویند.

علائم و نشانه‌های برخی از این عفونت‌ها ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• تعریق
• لرز
• تب مکرر
• اسهال مزمن
• غدد لنفاوی متورم
• لکه‌های سفید مداوم یا ضایعات غیرعادی روی زبان یا در دهان
• خستگی مداوم و بدون دلیل
• ضعف
• کاهش وزن
• بثورات یا برجستگی‌های پوستی

تشخیص

از آنجایی که با درمان HIV، اثرات ویروس در همهٔ افراد مبتلا کند می‌شود و در غیر این صورت تقریباً همهٔ افراد  دچار ایدز می‌شوند، تشخیص به‌موقع آن اهمیت فراوانی دارد. در عین حال، تشخیص بیماری یک مسئلهٔ تخصصی است و باید توسط متخصص عفونی، فلوشیپ نقص ایمنی یا ایدز انجام شود. این بدان معناست که داشتن یک یا چند علامت، به‌معنای داشتن یک بیماری نیست و حتماً لازم است در ارتباط با پیشرفت، بهبود و تشخیص سیر بیماری با پزشک مرتبط مشورت شود.

بررسی‌های بالینی

معاینهٔ فیزیکی بیمار مبتلا به HIV و به‌دنبال آن ایدز، بسته به مرحله‌ٔ بیماری متغیر است. یافته‌های معاینهٔ فیزیکی معمولاً به دو دسته تقسیم می‌شوند؛ مواردی که نتیجهٔ وجود خود ویروس هستند و شرایط ثانویه‌ای که از عفونت‌های فرصت‌طلب و دیررس بیماری به وجود می‌آیند. یافته‌ها شامل تب، لنفادنوپاتی (تورم غدد لنفاوی)، بثورات پوستی، برفک دهان، سمع غیرطبیعی ریه و اختلالات عصبی است.

بررسی‌های آزمایشگاهی

بررسی‌های آزمایشگاهی روی این بیماری، به سه پرسش اساسی در رابطه با آن پاسخ می‌دهد:

۱. آیا شما به HIV مبتلا شده‌اید؟

 HIV را از طریق آزمایش خون یا بزاق می‌توان تشخیص داد. آزمایش‌های موجود عبارتند از:

آزمایشات آنتی ژن/آنتی بادی

این آزمایش‌ها معمولاً با خون‌گیری وریدی انجام می‌شوند. آنتی‌ژن‌های سطح ویروس HIV معمولاً چند هفته پس از ورود اچ آی وی به بدن، قابل شناسایی هستند؛ بنابراین جواب مثبت، پس از این آزمایش، نشان‌دهندهٔ وجود ویروس در خون است.

از سوی دیگر هنگامی که سیستم ایمنی بدن شما در معرض HIV قرار می‌گیرد، آنتی‌بادی‌ها نیز برای مقابله تولید می‌شوند. ممکن است هفته‌ها تا ماه‌ها طول بکشد تا آنتی‌بادی‌ها به سطح قابل تشخیصی در خون برسند. تست ترکیبی آنتی‌ژن/آنتی‌بادی می‌تواند 2 تا 6 هفته پس از قرارگرفتن در معرض ویروس مثبت شود.

آزمایشات آنتی‌بادی

در این آزمایش‌ به‌دنبال آنتی‌بادی‌ HIV در خون یا بزاق هستیم. بیشتر آزمایش‌های سریع HIV  (رپید تست) نیز آزمایش‌ آنتی‌بادی هستند. آزمایش آنتی‌بادی 3 تا 12 هفته پس از قرارگرفتن در معرض عفونت می‌تواند مثبت شود.

آزمایشات اسید نوکلئیک (NATs)  یا PCR

در این آزمایش‌ها ویروس واقعی موجود در خون (بار یا لود ویروسی) بررسی می‌شود. اگر در چند هفتهٔ گذشته در معرض HIV قرار گرفته‌اید، پزشک احتمالاً پیشنهاد به انجام تست PCR داشته باشد، زیرا اولین آزمایشی است که پس از قرار گرفتن در معرض HIV مثبت می‌شود.

دربارهٔ اینکه کدام آزمایش اچ آی وی برای شما مناسب است، با پزشک خود صحبت کنید. اگر هریک از این تست‌ها منفی شود، ممکن است هفته‌ها تا ماه‌ها بعد برای تأیید نتایج به آزمایشات دیگری برای پیگیری نیاز شود.

۲. در چه مرحله‌ای از بیماری و درمان قرار دارید؟

اگر پس از آزمایش، ابتلا به HIV تأیید شد، حتماً باید زیر نظر یک متخصص عفونی باشید. پزشک به شما کمک می‌کند که:

1. آیا به آزمایش دیگری نیاز دارید؟
2. کدام درمان ضد رتروویروسی (ART) برای شما مناسب‌تر است؟
3. چگونه متوجه شوید که به درمان دارویی پاسخ مناسبی داده‌اید؟

با تشخیص HIV و به‌دنبال آن ایدز، چندین آزمایش می‌تواند به پزشک شما کمک کند تا مرحله‌ای از بیماری که در آن هستید و درمان ایده آل را مشخص کند:

تعداد سلول‌های T نوع CD4

 CD4، نوع خاصی از گلبول‌های سفید در خون هستند که HIV به‌طور خاص آن‌ها را هدف قرار می‌دهد و از بین می‌برد. زمانی که تعداد سلول‌های CD4 شما به زیر 200 برسد، به عفونت ناشی از HIV، ایدز گفته می‌شود. بنابراین ممکن است مبتلا به عفونت HIV باشید ولی هنوز به مرحلهٔ ایدز نرسیده باشید.

بار ویروسی یا وایرال لود (HIV RNA)

این آزمایش میزان ویروس در خون را اندازه می‌گیرد. هدف پس از شروع درمان HIV، ایجاد میزانی از بار ویروسی در خون است که دیگر در آزمایش دیده نشود. این نتیجه به‌طور قابل‌توجهی شانس ابتلا به عفونت‌های فرصت‌طلب و سایر عوارض مرتبط با HIV را کاهش خواهد داد.

مقاومت دارویی

برخی از گونه‌های HIV به داروها مقاوم هستند. این آزمایش به پزشک در تعیین نوع مقاومت دارویی ویروس و درمان بهینه کمک خواهد کرد.

۳. این بیماری چه عوارضی برای شما به‌همراه داشته‌ است؟

پزشک شما ممکن است آزمایش‌های دیگری نیز به منظور بررسی سایر عفونت‌ها یا عوارض بیماری انجام دهد:

• بررسی وجود بیماری سل (سل در بیماران مبتلا به HIV، بیست برابر شایع‌تر از جمعیت عمومی است).
• عفونت ناشی از ویروس هپاتیت B یا ویروس هپاتیت C
• بیماری‌های مقاربتی
• آسیب کبدی یا کلیوی
• عفونت مجاری ادراری
• سرطان دهانهٔ رحم و مقعد
• سیتومگالوویروس (این عفونت ویروسی در بیماران مبتلا به نقص ایمنی مانند پیوند عضو و HIV شایع‌تر است).
• توکسوپلاسموز

 بررسی‌های تصویربرداری

در ارتباط با تشخیص HIV، بررسی تصویربرداری جایگاهی ندارد. در صورتی که این بیماری یا سایر عفونت‌های فرصت‌طلب باعث درگیری مغزی در فرد مبتلا شوند، پزشک ممکن است از MRI به منظور بررسی دقیق‌تر شرایط استفاده کند.

آیا تست خانگی تشخیص HIV وجود دارد؟

کیت‌های HIV خانگی نیز وجود دارند؛ برخی از آن‌ها تست‌های سریع هستند که در آن از یک چوب با نوک نرم و انعطاف‌پذیر برای مالش لثه‌ها استفاده می‌شود، سپس چوب با محلول مخصوص در لوله قرار داده می شود تا نتیجه معلوم شود. نتیجهٔ این آزمایش در عرض 15 تا 20 دقیقه مشخص می‌شود.

نوع دیگری از کیت خانگی تشخیص HIV، از یک سوزن برای سوراخ کردن انگشت استفاده می‌کند. یک قطرهٔ خون روی دستگاه ریخته می‌شود و بر اساس پاسخ دستگاه عفونت یا عدم ابتلا به عفونت HIV مشخص می‌شود (شبیه تست بارداری).

فراموش نکنید که اگر نتیجهٔ آزمایش خانگی شما مثبت شد، باید حتماً به پزشک مراجعه کنید. تشخیص نهایی و قطعی همیشه با پزشک است. 

 درمان

برای درمان HIV قبل از هرچیز باید بدانید که پذیرشِ حساسیتِ موضوع، تا حد فراوانی می‌تواند به کمکتان بیاید. آگاهی از نحوهٔ درمان و مواردی که روی پیشرفت بیماری مؤثر هستند و رعایت آن‌ها می‌تواند شما را از عواقب بعدی دور نگه دارد.  

درمان دارویی

 در حال حاضر، درمان قطعی برای HIV یا ایدز وجود ندارد. با این حال، داروهای زیادی وجود دارند که می‌توانند این بیماری را کنترل کرده و از عوارض آن جلوگیری کنند. این داروها درمان ضد رتروویروسی یا ART نامیده می‌شوند. برای هر فردی با تشخیص HIV، صرف نظر از مرحلهٔ عفونت، وجود یا نبود علائم یا عوارض، باید  ART شروع شود.

هر دسته از داروها به روش‌های مختلف سد راه ویروس می‌شوند. درمان ترکیبی داروها مزایای زیر را در بر دارد:

• جلوگیری از ایجاد سویه‌های جدید HIV مقاوم به دارو
• سرکوب حداکثری بار ویروس در خون

در درمان این بیماری، معمولاً دو دارو از یک گروه، همراه با داروی سومی از گروه دیگر استفاده می‌شود. رژيم‌های درمانی مطلوب ضد رتروویروسی، در ايران شامل ۲ مهارکنندهٔ ترانس کریپتاز معکوس نوکلئوزیدی/نوکلئوتیدی (NRTIs) به اضافهٔ يک مهارکنندهٔ ترانس کریپتاز معکوس غیرنوکلئوزیدی (NNRTIs) و همچنین دو مهارکنندهٔ ترانس کریپتاز معکوس نوکلئوزیدی/نوکلئوتید (NRTIs) به اضافهٔ يک مهارکننده اینتگراز است.

درمان غیردارویی

 در ارتباط با این بیماری، روش‌های درمانی غیردارویی جایگاهی ندارند و درمان این بیماری محدود به درمان‌های دارویی است.

جراحی

در ارتباط با این بیماری، روش‌های درمانی جراحی جایگاهی ندارند و درمان این بیماری محدود به درمان‌های دارویی است.

تغذیه و مکمل

مکمل‌ها و تغذیه در ابتلای به این بیماری جایگزین درمان اصلی نیستند؛ ولی می‌توانیم از آن‌ها به‌عنوان عاملی برای تقویت سیستم ایمنی بهره ببریم.

رژیم غذایی

غذاهای سالم مصرف کنید

مطمئن شوید که تغذیهٔ کافی دریافت می‌کنید. میوه‌ها و سبزیجات تازه، غلات کامل و پروتئین بدون چربی به شما کمک می‌کند تا قوی بمانید، انرژی بیشتری به شما می‌دهد و از سیستم ایمنی بدنتان حمایت می‌کند.

گوشت خام، تخم‌مرغ خام و سایر مواد غذایی خام مصرف نکنید

بیماری‌های ناشی از غذاهای آلوده در افرادی که به این ویروس آلوده هستند، ممکن است شدیدتر بروز پیدا کنند. بنابراین گوشت را خوب بپزید و از خوردن محصولات لبنی غیرپاستوریزه، تخم‌مرغ خام و غذاهای دریایی خام مانند صدف و سوشی خودداری کنید.

مکمل‌ها

شواهد کمی دربارهٔ اثربخشی و مزایای مکمل‌ها برای این بیماری وجود دارد. نمونه‌‌هایی که تحقیقات محدودی از آن‌ها وجود دارد، عبارتند از:

استیل ال کارنیتین

محققان از استیل ال کارنیتین برای درمان درد عصبی، بی‌حسی یا ضعف (نوروپاتی) در افراد مبتلا به دیابت استفاده کرده‌اند. مطالعات اثربخشی این دارو در افراد مبتلا به این بیماری بسیار اندک است و تنها در صورت تجویز پزشک باید مورد مصرف قرار گیرد.

پروتئین آب پنیر (وی) و برخی از آمینواسیدها

شواهد اولیه نشان می‌دهد که پروتئین آب پنیر (یک محصول جانبی پنیر) می‌تواند به افزایش وزن برخی افراد مبتلا به این بیماری کمک کند. اسیدهای آمینهٔ ال-گلوتامین، ال آرژنین و هیدروکسی متیل بوتیرات (HMB) نیز ممکن است به افزایش وزن کمک کنند.

ویتامین‌ها و مواد معدنی

ویتامین‌های آ، دی، ای، سی و بی (A ،D ،E ،C و B) همچنین مواد معدنی روی، آهن و سلنیوم، ممکن است مفید باشند. البته ابتدا با پزشک خود صحبت کنید؛ زیرا مصرف بیش از حد برخی ویتامین‌ها و مواد معدنی می‌تواند به بدن ضرر برساند.

زندگی با HIV 

خودمراقبتی

بهترین راه برای مراقبت از خود در طول زندگی با این بیماری این است که حتماً به رژیم دارویی خود پایبند باشید.

• مطمئن باشید که داروهای خود را طبق دستور و به‌موقع مصرف می‌کنید.
• به‌طور مرتب به پزشک مراجعه کنید و او را در جریان آخرین علائم و شرایط خود قرار دهید.
• از خودتان در برابر حیوانات اطرافتان مراقبت کنید؛ برخی از حیوانات انگل دارند که ممکن است باعث عفونت جدی در افراد مبتلا به این بیماری شوند. به‌عنوان مثال مدفوع گربه می‌تواند باعث توکسوپلاسموز شود، خزندگان می‌توانند سالمونلا را انتقال دهند و پرندگان گاهی  کریپتوکوک یا هیستوپلاسموز دارند. همچنین فراموش نکنید که پس از دست‌ زدن به حیوانات خانگی یا خالی‌کردن جعبهٔ زباله، دست‌ها را کاملاً بشویید.

ورزش

افراد مبتلا به این بیماری محدودیت جدی در انجام ورزش‌های روتین ندارند. فعالیت بدنی و ورزش هر دو، بخشی از زندگی سالم به‌حساب می‌آیند و تداوم در انجامشان مهم است. اگر زمان بگذارید و فعالیت‌های ورزشی مورد علاقهٔ خود را پیدا کنید، در طولانی‌مدت تأثیرات مثبت آن را در زندگی خود مشاهده خواهید کرد. شرکت در یک فعالیت گروهی به شما این امکان را می‌دهد که با دیگران مشغول فعالیت شوید. در این صورت، آن را به فعالیتی سرگرم‌کننده تبدیل کنید و کاملاً متعهد و به‌طور منظم آن را انجام دهید.

سلامت روان

تقریباً هر فردی در مقطعی از زندگی خود با چالش‌های بهداشت روانی روبه‌رو می‌شود. استرس‌های عمده‌ای مانند مرگ یکی از عزیزان، طلاق، ازدست‌دادن شغل یا جابه‌جایی محل زندگی و کار می‌توانند تأثیر فراوانی بر سلامت روان بگذارند.

ابتلا به یک بیماری مانند اچ آی وی نیز از مواردی است که می‌تواند منبعی از استرسی بزرگ به‌حساب بیاید. پس از تشخیص این بیماری متوجه می‌شوید که کیفیت زندگی‌تان کاهش پیدا کرده است و این مسئله سلامت روانتان را نیز تحت تأثیر قرار می‌دهد. این ویروس و برخی عفونت‌های فرصت‌طلب همچنین می‌توانند بر سیستم عصبی شما تأثیر بگذارند و منجر به تغییراتی در رفتار شما مانند بروز افسردگی یا اختلالات خلقی شوند.

سلامت روان  به شما کمک می‌کند تا زندگی خود را به بهترین شکل پیش ببرید و این موقعیت برای درمان موفقیت‌آمیز این بیماری ضروری است. برای کمک به مدیریت سلامت روان خود، مهم است که بدانید چه زمانی، چگونه و از کجا کمک بگیرید. فراموش نکنید که بسیاری از بیماری‌های روانی قابل درمان هستند.

افسردگی یکی از شایع‌ترین بیماری‌های روانی است که افراد مبتلا به بیماری HIV با آن مواجه می‌شوند. شدت افسردگی از خفیف تا شدید متغیر است؛ ولی مهم‌تر از آن علائم افسردگی است که می‌تواند بر زندگی روزمرهٔ شما تأثیر بگذارد. در این موقعیت هم شرایط پزشکی مرتبط با این بیماری و هم داروهای آن مؤثرند و می‌توانند به افسردگی کمک کنند. از این علائم، موارد زیر را می‌توانی نام برد:

• احساس غم یا اضطراب در اغلب اوقات یا همیشه
• تمایل‌نداشتن به انجام فعالیت‌های سرگرم‌کننده‌ای که قبلاً انجام می‌شدند
• احساس تحریک‌پذیری، ناامیدی یا بی‌قراری
• مشکل در به‌ خواب‌ رفتن یا خواب‌ ماندن
• زود بیدارشدن یا زیاد خوابیدن
• خوردن بیشتر یا کمتر از حد معمول یا بی‌اشتهایی
• تجربهٔ درد مداوم در قسمتی از بدن، درد شدید و ناگهانی، سردرد مداوم یا مشکلات معدهٔ غیر قابل درمان
• مشکل در تمرکز، به‌خاطرسپردن جزئیات یا تصمیم‌گیری
• احساس خستگی حتی بعد از خواب راحت
• احساس گناه، بی‌ارزشی یا درماندگی
• فکرکردن به خودکشی یا آسیب‌رساندن به خود

از سایر شرایط مرتبط با سلامت روان، اختلالات اضطرابی، اختلالات خلقی و اختلالات شخصیتی هستند.

HIV در بارداری

برخی از مردم فکر می‌کنند که این بیماری شانس بارداری را کاهش می‌دهد اما این مسئله صحیح نیست. اگر اچ‌آی‌وی دارید و می‌خواهید باردار شوید، با پزشک خود صحبت کنید. با همکاری یکدیگر می‌توانید قبل از اقدام به بارداری، برای سلامت خود، شریک زندگی‌تان و فرزندان آینده، برنامه‌ریزی کنید.

HIV می‌تواند در طول رابطهٔ جنسی محافظت‌نشده به شریک زندگی شما و در دوران بارداری، زایمان و شیردهی به کودک شما سرایت کند. با وجود این، مصرف داروهای ART می‌تواند تا حد فراوانی خطر انتقال HIV به کودک شما را کاهش دهد. به‌خصوص اگر بار ویروسی بدنتان در آزمایش به‌قدری کم است که آزمایشگاه قادر به شناسایی آن نباشد. با این اوصاف و با توجه به شرایط ممکن است پزشک به شما توصیه کند که به کودک خود شیر ندهید و به‌ جای آن از شیر خشک استفاده کنید.

HIV در شیردهی

بهترین راه برای جلوگیری از انتقال HIV به نوزاد از طریق شیر مادر، شیر ندادن است. در ایالات متحده نیز مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC) و آکادمی اطفال آمریکا (AAP) همین نکته را توصیه می‌کنند. در کل در صورتی که مادران مبتلا به HIV، به آب تمیز و تغذیهٔ جایگزین مقرون‌به‌صرفه (شیرخشک مخصوص نوزادان) دسترسی دارند، نباید به نوزاد خود شیر دهند.

 واکسیناسیون

واکسیناسیون می‌تواند از عفونت‌های روتین مانند ذات‌الریه (پنومونی) و آنفولانزا جلوگیری کند. پزشک ممکن است واکسن‌های دیگری مثل واکسن HPV، هپاتیت A و هپاتیت B را نیز توصیه کند. واکسن‌هایی که میکروب غیرفعال دارند، به‌طور کلی بی‌خطر هستند؛ اما بیشتر واکسن‌های حاوی ویروس‌های زنده به‌دلیل ضعف سیستم ایمنی شما، ایمن نیستند.

پیشگیری

بهترین راه برای کاهش خطر ابتلا به این بیماری این است که نحوهٔ انتشار آن را بدانید. داشتن رابطهٔ جنسی بدون کاندوم و استفاده از سوزن‌های مشترک برای مصرف مواد مخدر، رایج‌ترین راه‌های انتقال HIV هستند.

موارد زیر چند راه برای کاهش خطر هستند:

• در صورت داشتن هر نوع رابطهٔ جنسی (واژینال، مقعدی یا دهانی) از کاندوم استفاده کنید.
• از روان‌کننده‌های (لوبریکانت) بر پایهٔ آب (لوسیون) استفاده کنید.
• هرگز برای مصرف دارو از سوزن مشترک استفاده نکنید.
• وجود سایر بیماری‌های مقاربتی در بدنتان را بررسی کنید و در صورت مثبت‌بودن آزمایش، درمان را شروع کنید. سایر بیماری‌های مقاربتی می‌توانند شما را بیشتر در معرض خطر ابتلاء به عفونت HIV قرار دهند.
• مصرف بیش از حد الکل و سایر فراورده‌های روان‌گردان مانند کوکائین، به دلیل اختلال در قدرت تصمیم‌گیری و منطق و همچنین احتمال انجام رفتارهای پرخطر جنسی، می‌تواند احتمال ابتلا به HIV را افزایش دهد.
• اگر سبک زندگی شما باعث می‌شود که بیشتر در معرض خطر ابتلا به HIV قرار داشته باشید ( به‌عنوان مثال مصرف داروهای تزریقی با سرنگ‌ مشترک) با پزشک خود مشورت کنید که آیا باید از پروفیلاکسی پیش از در معرض قرار گرفتن (PrEP) استفاده کنید یا خیر. 
• اگر احتمال می‌دهید در ۷۲ ساعت گذشته در معرض عفونت اچ آی وی قرار گرفته‌اید، (همانند رابطه جنسی محافظت‌نشده با فرد HIV مثبت یا مشکوک، استفاده از سرنگ مشترک یا مورد تجاوز جنسی قرار گرفتن) در اسرع وقت به پزشک متخصص عفونی مراجعه کنید و بپرسید که آیا لازم است از پروفیلاکسی پس از معرض قرار گرفتن (PEP) استفاده کنید یا خیر.
• برای اینکه بدانید آیا ممکن است این بیماری را به دیگران منتقل کنید یا خیر، باید آزمایش دهید و بر اساس نظر پزشک، این موضوع را مشخص کنید.
• استفادهٔ صحیح از کاندوم برای محافظت از خود در برابر HIV مهم است. برای هر عمل جنسی که آلت تناسلی‌ را درگیر می‌کند، از کاندوم مردانه استفاده کنید.

 داروها

•  تنوفوویر
• زیدوودین
• دولوتگراویر
• آتازاناویر
• امتریسیتابین/تنوفوویر