بیماری پارکینسون

اطلاعات عمومی

بیماری پارکینسون چیست؟

بیماری پارکینسون (Parkinson’s Disease) یک اختلال پیش‌رونده است که بر سیستم عصبی و قسمت‌هایی از بدن که توسط اعصاب کنترل می‌شوند، تأثیر می‌گذارد. علائم و نشانه‌های این بیماری به‌آرامی خود را نشان می‌دهند. ممکن است اولین علامت، تنها لرزیدن یک دست باشد و چندان به چشم نیاید. لرزش‌ علامت شایع این بیماری است، اما این اختلال ممکن است باعث سفتی یا کندی در حرکت نیز شود. لازم به ذکر است که بیماری پارکینسون مسری نیست و امکان ندارد که شما آن را از شخص دیگری بگیرید.

در مراحل اولیهٔ بیماری پارکینسون، ممکن است صورت فرد علائم کمی را نشان دهد یا هیچ علائمی نداشته باشد. همچنین امکان دارد که هنگام راه‌رفتن بازوها تکان نخورد یا ممکن است که گفتار بیمار سست یا نامفهوم شود. با پیشرفت بیماری در طول زمان، علائم بیماری پارکینسون شدیدتر می‌شوند.

پزشک با تجویز برخی از داروها، علائم بیماری را به طرز قابل‌توجهی کنترل می‌کند همچنین گاهی اوقات ممکن است پزشک برای کنترل علائم بیماری، جراحی را پیشنهاد کند.

بسیاری از بیماری‌ها شبیه پارکینسون به نظر می‌رسند، اما ممکن است علائم آن‌ها ناشی از یک علت خاص، مثل مصرف برخی داروهای روان‌پزشکی باشد. متخصصان برخی از شرایط و بیماری‌ها را با پارکینسونیسم (یک سندروم بالینی که علائم مشابه پارکینسون دارد) مرتبط می‌دانند؛ درحالی‌که آن‌ها بیماری پارکینسون واقعی نیستند. این بیماری‌ها خصوصیات مشابهی دارند و پزشکان این عوامل را هنگام تشخیص بیماری پارکینسون در نظر ‌می‌گیرند. عوامل احتمالی عبارت‌اند از:

داروها

ممکن است برخی از داروها منجر به ایجاد پارکینسونیسم شوند. اگر قبل از دائمی‌شدن تأثیرات دارو، مصرف  آن‌ را متوقف کنید، علائم برطرف خواهند شد. با این حال، ممکن است تأثیرات دارو برای هفته‌ها یا حتی ماه‌ها بعد از قطع مصرف باقی بماند.

انسفالیت

گاهی اوقات ممکن است التهاب مغز که با عنوان انسفالیت شناخته می‌شود، منجر به پارکینسونیسم شود.

توکسین‌ها و سموم

این امکان وجود دارد که قرارگرفتن در معرض عوامل مختلفی مانند گردوغبار منگنز، کربن مونوکسید، دود ناشی از جوشکاری یا برخی از آفت‌کش‌ها، منجر به پارکینسونیسم شود.

آسیب ناشی از جراحات

ممکن است وارد شدن صدمات مکرر به سر، مانند آسیب‌های ناشی از ورزش‌های دارای ضربات شدید یا تماس بالا مثل بوکس، فوتبال، هاکی و … باعث آسیب مغزی شود. در اصطلاح به این نوع پارکینسونیسم، «پارکینسونیسم بعد از سانحه» می‌گویند.

عوامل مؤثر در ابتلا

عوامل خطرساز بیماری پارکیسنون عبارت‌اند از:

سن

جوانان به‌ندرت بیماری پارکینسون را تجربه می‌کنند. معمولاً این بیماری در میان‌سالی و سالمندی آغاز می‌شود و با افزایش سن احتمال ابتلا به آن بیشتر می‌شود. معمولاً افراد در حدود سن 60 سالگی یا بالاتر به این بیماری مبتلا می‌شوند. 

وراثت

داشتن یک خویشاوند نزدیک که به بیماری پارکینسون ابتلا دارد، شانس ابتلای شما را به این بیماری افزایش خواهد داد. با این حال، ریسک ابتلای شما همچنان کم است؛ مگر اینکه بستگان زیادی در خانوادهٔ شما بیماری پارکینسون داشته باشند.

جنسیت

احتمال ابتلا به بیماری پارکینسون در مردان بیشتر از زنان است.

قرار گرفتن در معرض سموم

قرار گرفتن مداوم در معرض علف‌کش‌ها و آفت‌کش‌ها، ممکن است اندکی ریسک ابتلای شما به بیماری پارکینسون را افزایش دهد.

علائم و نشانه‌ها

شناخته‌شده‌ترین علامت بیماری پارکینسون، دست‌دادن کنترل عضلات است. اگرچه مشکلات مربوط به کنترل عضله، تنها علائم محتمل بیماری پارکینسون نیستند.

علائم مرتبط با حرکت

علائم حرکتی بیماری پارکینسون شامل موارد زیر است. علائم حرکتی به معنی علائمی است که به حرکت‌کردن مربوط می‌شوند.

آهسته‌شدن حرکات (برادی‌کینزی)

تشخیص بیماری پارکینسون مستلزم این است که شما این علامت را داشته باشید. افرادی که این علامت را دارند، آن را با عنوان ضعف عضلانی توصیف می‌کنند؛ اما این علامت به‌دلیل مشکلات کنترل عضلات رخ می‌دهد و در واقع قدرت عضلات از بین نمی‌رود.

لرزش در زمان استراحت ماهیچه‌ها

در این علامت، حتی زمانی که از عضلات استفاده نمی‌کنید، به‌صورت ریتمیک و موزون می‌لرزند و در حدود 80٪ از موارد بیماری پارکینسون، این اتفاق می‌افتد.  

ریجیدیتی یا سفت‌شدن عضلات

سفتی عضلانی در پارکینسون به دو صورت است: هنگام حرکت سفت‌شدن عضلات  ثابت و بدون تغییر است و نوع دیگر مثل  حرکت چرخ‌دنده‌ای است که  کم و زیاد می‌شود. 

وضعیت ناپایدار هنگام راه‌رفتن

آهسته‌شدن حرکات و سفت‌شدن عضلات در بیماری پارکینسون، باعث قوز بیشتر و خم‌شدن بدن می‌شود و معمولاً این وضعیت با پیشرفت بیماری، ظاهر می‌شود. این حالت زمانی که شخص در حال راه‌رفتن است مشاهده می‌شود؛ زیرا گام‌های او کوتاه‌تر و نامنظم می‌شود و دست‌هایش را کمتر حرکت می‌دهد. ممکن است فرد به هنگام چرخش نیز دچار مشکل شود.

سایر علائم حرکتی شامل موارد زیر است:

پلک‌زدن کمتر از حالت معمول

این علامت ناشی از کاهش کنترل روی عضلات صورت است.

دست‌خط ریز یا ناخوانا

این حالت که به‌عنوان میکروگرافی شناخته می‌شود، به‌دلیل مشکلات مربوط به کنترل عضلات رخ می‌دهد.

ریزش آب دهان

ریزش آب دهان علامت دیگری است که به‌دلیل از دست‌دادن کنترل عضلات صورت رخ می‌دهد.

ماسکه‌شدن صورت

این علامت که با نام هیپومیا شناخته می‌شود، به این معنی است که حالات چهره تغییرات کمی داشته یا اصلاً تغییر نمی‌کنند.

مشکل در بلع (دیسفاژی)

این علامت با کاهش کنترل روی عضلهٔ گلو اتفاق می‌افتد و ریسک بروز مشکلاتی مانند ذات‌الریه یا خفگی را افزایش می‌دهد.

هیپوفونی یا گفتار آرام

این علامت به دلیل کاهش کنترل عضلات گلو و قفسه سینه رخ می‌دهد.

احتمال دارد علائمی وجود داشته باشد که ربطی به حرکات و کنترل ماهیچه‌ها ندارند. در سال‌های گذشته، کارشناسان بر این باور بودند که زمانی که علائم غیرحرکتی پیش از علائم حرکتی دیده شوند، می‌توان آن‌ها را به‌عنوان علائم خطرساز در نظر گرفت.

با این وجود، تعداد شواهدی که نشان‌دهندهٔ امکان ظهور این علائم در مراحل اولیهٔ بیماری هستند، رو به افزایش است. این موضوع به این معنی است که امکان دارد این علائم، نشانه‌های هشداردهنده‌ای باشند که سال‌ها یا حتی دهه‌ها قبل از علائم حرکتی شروع می‌شوند.

علائم غیر‌حرکتی

این علائم ممکن است قبل از علائم حرکتی بروز پیدا کنند و می‌توانند هشدار‌دهنده‌ و زنگ خطر ابتلا به بیماری باشند. این علائم عبارت‌اند از:

• علائم مربوط به دستگاه عصبی خودمختار شامل افت فشارخون وضعیتی یا هیپوتانسیون ارتواستاتیک (کاهش فشارخون هنگام ایستادن)، یبوست، مشکلات دستگاه گوارش، بی‌اختیاری ادرار و ناکارآمدی جنسی می‌شود.
•  افسردگی
•  از دست‌دادن حس بویایی (آنوسمی)
• مشکلات خواب مانند اختلال دوره‌ای حرکت اندام (PLMD)، اختلال رفتار خواب (REM) و سندرم پای بی‌قرار
•  مشکل در تفکر و تمرکز (زوال عقل مربوط به پارکینسون)

تشخیص

بررسی‌های بالینی

تشخیص بیماری پارکینسون عمدتاً یک فرایند بالینی است، به این معنی که بسیار به پزشکی بستگی دارد که علائم شما را بررسی می‌کند، از شما سؤال می‌پرسد و سوابق پزشکی‌تان را مرور و بررسی می‌کند.

بررسی‌های آزمایشگاهی

بررسی‌های آزمایشگاهی در این بیماری اغلب برای رد کردن سایر بیماری‌ها یا علل خاص انجام می‌شوند. با این حال، انجام‌دادن اکثر این آزمایش‌ها ضروری نیست؛ مگر اینکه بیمار به درمان های در نظر گرفته شده و دارو‌های تجویز‌شده برای پارکینسون پاسخ ندهد که این شرایط، نشان‌دهندهٔ امکان ابتلای شما به بیماری دیگری است. این آزمایش‌ها عبارتند از:

• آزمایش خون که ممکن است به رد سایر اشکال پارکینسونیسم کمک کنند.
•  آزمایش ژنتیک

بررسی‌های تصویربرداری

زمانی که پزشکان به بیماری پارکینسون مشکوک شدند یا به رد سایر بیماری‌ها و شرایط دیگر نیاز دارند، ممکن است از مداخلات تصویربرداری‌ کمک بگیرند؛ مانند:

• ام‌ آر‌ آی
• پت‌ اسکن
• سی‌ تی‌ اسکن
• DaTscan (دات اسکن) یا اسکن دوپامین مغز

درمان

درمان دارویی

داروها به شما در کنترل مشکلات مرتبط به راه‌ رفتن، حرکت و لرزش کمک کنند. این داروها باعث افزایش سطح دوپامین در مغز می‌شود. غلظت دوپامین در مغز افرادی که بیماری پارکینسون دارند، پایین است. با این وجود، نمی‌توان دوپامین را مستقیماً وارد بدن کرد؛ زیرا نمی‌تواند وارد مغز شود.

کاربی دوپا – لوودوپا 

لوودوپا مؤثرترین داروی بیماری پارکینسون و یک ماده شیمیایی طبیعی است که بعد از انتقال به مغز، به دوپامین تبدیل می‌شود. لوودوپا با کاربی دوپا ترکیب می‌شود و از تبدیل زودهنگام لوودپا به دوپامین در خارج از مغز، جلوگیری می‌کند. این اتفاق باعث جلوگیری یا کاهش برخی از عوارض جانبی مانند حالت تهوع می‌شود.

آگونیست‌های دوپامین

برخلاف لوودوپا، آگونیست‌های دوپامین تبدیل به دوپامین نمی‌شوند و درعوض، آن‌ها اثرات دوپامین در مغز را تقلید می‌کنند.

آگونیست‌های دوپامین به اندازهٔ لوودوپا در درمان علائم مؤثر نیستند. با این وجود، ماندگاری آن‌ها بیشتر است و ممکن است گاهی اوقات با لوودوپا مصرف شوند. آگونیست‌های دوپامین شامل پرامی پکسول و روتیگوتین هستند. آپومورفین نیز یک آگونیست دوپامین تزریقی با اثر کوتاه‌مدت است که برای تسکین سریع علائم استفاده می‌شود.

مهارکننده‌های مونوآمین اکسیداز B

این داروها شامل سلژیلین هستند که با مهار آنزیم مغزی مونوآمین اکسیداز B یا (MAO B) به جلوگیری از تجزیهٔ دوپامین در مغز کمک می‌کنند. 

مهارکننده‌های کاتکول او-متیل ترانسفراز (COMT)

انتاکاپون از داروهای اصلی در این دسته است. این دارو با مسدودکردن آنزیمی که منجر به تجزیه دوپامین می‌شود، به‌صورت خفیف تأثیر درمان با لوودپا را طولانی می‌کند.

آنتی کولینرژیک‌ها

سال‌هاست که این داروها به‌منظور کمک به کنترل لرزش مرتبط با بیماری پارکینسون استفاده می‌شوند. داروهای آنتی کولینرژیک مثل تری هگزی فنیدیل، در دسترس هستند.

آمانتادین

ممکن است پزشکان برای تسکین کوتاه‌مدت علائم بیماری پارکینسون و در مراحل اولیه و خفیف بیماری، آمانتادین را تجویز کنند. همچنین این امکان وجود دارد که در طول مراحل بعدی بیماری پارکینسون، برای کنترل حرکات غیرارادی (دیسکینزی) ناشی کاربی‌دوپا-لوودوپا تجویز شود. 

درمان غیردارویی

تحریک عمقی مغز

در تحریک عمقی مغز (DBS)، جراحان الکترودهایی را در قسمت خاصی از مغز قرار می‌دهند. الکترودها به ژنراتوری که در قفسه سینه و نزدیک استخوان ترقوهٔ شما کاشته شده، متصل هستند و به مغز پالس‌های الکتریکی می‌فرستند. این پالس‌ها ممکن است باعث کاهش علائم بیماری پارکینسون شوند.

اغلب اوقات، تحریک عمقی مغز به افرادی که مبتلا به بیماری پارکینسون پیشرفته هستند و بدنشان به داروهایی مثل لوودوپا پاسخ‌های ناپایدار داده است، پیشنهاد می‌شود. DBS می‌تواند نوسانات دارویی را پایدار کند، حرکات ناخواسته و غیرارادی (دیسکینزی) را کاهش داده یا متوقف کند، لرزش و سفتی عضلات را کاهش دهد و حرکات را بهبود ببخشد.

DBS در کنترل پاسخ‌های متغیر به لوودوپا یا آن نوع از دیسکینزی که با تغییرات دارو بهبود نمی‌یابد، مؤثر است. با این حال به جز لرزش، DBS به حل مشکلاتی که به درمان با لوودوپا پاسخ نمی‌دهند، کمکی نمی‌کند. این امکان وجود دارد که لرزش توسط DBS کنترل شود، حتی اگر چندان به لوودوپا پاسخگو نباشد.

اگرچه این امکان وجود دارد که DBS مزایای پایداری برای کنترل علائم بیماری پارکینسون داشته باشد، اما از پیشرفت این بیماری جلوگیری نمی‌کند.

تغذیه و مکمل

رژیم غذایی

رژیم غذایی مدیترانه‌ای

شواهدی وجود دارند که بر اساس آن‌ها، ممکن است رژیم مدیترانه‌ای برای کاهش فشارخون و بیماری‌های قلبی و عروقی مفید باشد. رژیم مدیترانه‌ای، یک رژیم غذایی سرشار از چربی اشباع‌نشده مانند روغن زیتون است.

این رژیم غذایی بر مصرف ماهی‌ها به‌خصوص انواعی از آن‌ها که سرشار از اسیدهای چرب امگا 3 (مثل ماهی سالمون) و غذاهای حاوی آنتی‌اکسیدان هستند، تأکید دارد.

اغلب اوقات، افراد مبتلا به پارکینسون نگران این احتمال هستند که دریافت پروتئین، امکان کاهش اثربخشی کاربی دوپا-لوودوپا را به‌وجود آورد. این دارو یکی از درمان‌های رایج برای بیماری پارکینسون است و ممکن است که در برخی از افراد مبتلا به این بیماری، جذب لوودوپا در مغز با مصرف یک وعدهٔ غذایی حاوی پروتئین بالا کاهش پیدا کند. با پیشرفت بیماری، بیشتر افراد متوجه می‌شوند که اگر پروتئین را در اواخر روز مصرف کنند، علائم آن‌ها بهتر کنترل می‌شود.

از آنجایی‌که این امکان وجود دارد که PD بر هضم غذا تأثیر بگذارد، بسیاری از افراد متوجه بروز علائمی مانند یبوست و سیری زودهنگام خواهند شد. سیری زودهنگام به احساس سیرشدن بعد از خوردن مقدار کمی از غذا گفته می‌شود.

مکمل‌ها

داروهای بدون نسخه دارای عوارض جانبی و تداخل با سایر داروها هستند. این داروها معمولاً گران‌قیمت هستند و تولیدکنندگان متنوعی دارند. قبل از مصرف هرکدام از این داروها، با پزشک خود مشورت کنید.

کلسیم

ممکن است مصرف کلسیم به میزان کافی، برای افراد مبتلا به بیماری پارکینسون دشوار باشد، زیرا غذاهای لبنی بیشتر از غذاهای پروتئینی مانع جذب لوودوپا می‌شوند. در ادامه به توصیه‌هایی پرداخته‌ایم که به شما در دریافت کلسیم مورد نیازتان کمک خواهد کرد:

• آب پرتغال غنی‌شده با کلسیم بنوشید.
• جایگزین‌هایی مثل برنج غنی‌شده با کلسیم و شیر سویا را به غلات، اسموتی‌ها و غذاهای پخته‌شده اضافه کنید.
• رژیم غذایی‌تان را به سمت خوردن غلات صبحانه و سایر غذاهای غنی‌شده با کلسیم ببرید.
•  مکمل کلسیم مصرف کنید؛ اغلب کلسیم سیترات انتخاب بهتری است.
• قرص‌های کلسیم جویدنی بهتر جذب می‌شوند، زیرا قبل از رسیدن به معده تجزیه شده‌اند.

ویتامین B12

ویتامین B12 یک عامل مهم در سلامت مغز و اعصاب، به‌ویژه حافظه است. این ویتامین در منابع پروتئینی حیوانی مانند گوشت، تخم‌مرغ، ماهی و محصولات لبنی یافت می‌شود. با افزایش سن، افراد ممکن است در جذب ویتامین B12 از طریق روده دچار مشکل شوند، حتی اگر میزان موجود آن در منابع غذایی آن‌ها کافی باشد. همچنین امکان دارد گیاهخواران نیز به کمبود این ویتامین دچار شوند.

این امکان وجود دارد که مکمل‌های خوراکی موجود بدون نیاز به نسخه بتوانند به شما کمک کنند. گرچه ممکن است افرادی که مشکلات شدیدی در جذب ویتامین B12 یا کمبود آن را دارند، نیاز به تزریق این ویتامین داشته باشند. البته این تزریق باید توسط پزشک تجویزشده باشد.

ویتامین D

بدن بدون وجود مقادیر کافی از ویتامین D، قادر به جذب کلسیم نیست. مقدار توصیه‌شده فعلی برای مصرف روزانهٔ این ویتامین، 600 تا 800 واحد بین‌المللی (IU) برای افراد 50 سال یا بالاتر و 800 تا 1000 واحد بین‌المللی برای افراد بالای 65 سال است. از آنجایی‌که ویتامین D در بدن ذخیره می‌شود، بدن ما می‌تواند در تابستان مقدار کافی آن را ذخیره کند تا بتواند در زمستان دوام بیاورد. این مکمل‌ها بدون نیاز به نسخه در دسترس هستند.

اسید فولیک

اسید فولیک (ویتامین B9) ویتامین دیگری است که برای سلامت مغز و حافظه مهم بوده و برای رشد سیستم عصبی حیاتی است.

زنجبیل (گیاه دارویی زنجبیل)

مصرف زنجبیل به هر شکلی، برای رفع حالت تهوع و استفراغ عالی است؛ چه این حالت تهوع ناشی از یک حرکت ساده مثل بیماری حرکت باشد یا یک عارضهٔ جانبی ناشی از مصرف داروهای بیماری پارکینسون باشد.

زندگی با پارکینسون

خودمراقبتی

شما باید با پزشک خود همکاری کنید تا بتوانید بهترین درمان پارکینسون را با تسکین حداکثری علائم و کمترین عوارض جانبی پیدا کنید. ممکن است بعضی داروها، علائم شما را بدتر کنند؛ بنابراین دربارهٔ هر دارویی که در حال مصرف آن هستید، با پزشک خود مشورت کنید. همچنین ممکن است بعضی تغییرات در سبک زندگی، به شما کمک کند تا با بیماری پارکینسون راحت‌تر زندگی کنید.

داروهای خود را مطابق دستور آن مصرف کنید

این امکان وجود دارد که با مصرف داروهای خود، شاهد به‌وجودآمدن تغییرات زیادی در علائم بیماری پارکینسون باشید. شما باید داروهای خود را طبق دستور مصرف کنید. اگر متوجه عوارض جانبی شدید یا احساس کردید که داروها مؤثر نیستند، با پزشک خود صحبت کنید.

به‌صورت منظم به پزشک مراجعه کنید

پزشک شما برنامه‌ای را برای ویزیت شما تنظیم خواهد کرد. این ملاقات‌ها به‌صورت ویژه برای کمک به کنترل شرایط شما و پیدا کردن داروها و دوز مناسب آن‌ها، اهمیت دارند.

علائم را نادیده نگیرید یا از آن‌ها طفره نروید

امکان دارد بیماری پارکینسون طیف وسیعی از علائم را داشته باشد که بسیاری از آن‌ها با درمان بیماری و خود علائم قابل‌ درمان هستند. این امکان وجود دارد که درمان، در جلوگیری از شدت علائم، تفاوت زیادی به‌وجود بیاورد. بنابراین تمامی علائم را با پزشک خود مطرح کنید

از زمین‌خوردن پیشگیری کنید

این امکان وجود دارد که در مراحل پیشرفته بیماری، بیشتر زمین بخورید. در واقع ممکن است با یک فشار یا ضربهٔ کوچک، تعادلتان را از دست بدهید. ممکن است توصیه‌های زیر به جلوگیری از این اتفاق کمک کنند:

• وزن خود را به‌طور مساوی بین دو پا تقسیم کنید و تنها روی یک پا تکیه نکنید.
• از حمل کردن اشیاء هنگام راه‌رفتن جلوگیری کنید.
• از برعکس راه‌رفتن خودداری کنید.

فعالیت‌های روزانهٔ زندگی

ممکن است فعالیت‌های روزمرهٔ زندگی مانند لباس‌پوشیدن، غذاخوردن، حمام‌کردن و نوشتن برای کسانی که بیماری پارکینسون دارند سخت باشد. کاردرمانی می‌تواند به شما تکنیک‌هایی را نشان دهد که زندگی روزانه را آسان‌تر می‌کند.

اگر در صحبت‌کردن مشکل دارید، ممکن است گفتاردرمانی بتواند به شما کمک کند. بسیاری از بیماران مبتلا به پارکینسون مبتلا به برخی از مشکلات گفتاری مثل صدای آهسته و ضعیف، مشکل در ادای حروف صامت، گفتار نامفهوم و صدای یکنواخت و آهسته هستند. ممکن است که یک گفتار درمانگر بتواند به بهبود این مشکلات کمک کند.

ورزش

ممکن است ورزش، قدرت ماهیچه، انعطاف‌پذیری و تعادل شما را افزایش دهد. همچنین این امکان وجود دارد که با ورزش، تندرستی شما بهبود یافته و افسردگی یا اضطراب در شما کاهش پیدا کند.

ممکن است پزشک شما کار با یک فیزیوتراپیست را پیشنهاد کند تا از این طریق بتوانید یک برنامه تمرینی مفیدی را یاد بگیرید. همچنین این امکان وجود دارد تا ورزش‌هایی مانند پیاده‌روی، شنا، رقص، ایروبیک در آب یا حرکات کششی را امتحان کنید.

بیماری پارکینسون ممکن است تعادل شما را بهم بزند و راه‌رفتن را برای شما را دشوار کند. امکان دارد که ورزش، تعادل شما را بهبود ببخشد، توصیه‌های زیر در این زمینه کمک‌کننده هستند:

• سعی کنید خیلی سریع حرکت نکنید.
• در زمان راه‌رفتن، اول پاشنهٔ پا را روی زمین بگذارید.
• اگر متوجه شدید که راه‌رفتنتان نامنظم شده است، توقف کنید و حالت راه رفتنتان را بررسی کنید. بهترین حالت، صاف‌ایستادن است.
• هنگام راه‌رفتن به جای اینکه نگاه مستقیم به پایین داشته باشید، به روبه‌رو نگاه کنید.

سلامت روان

ممکن است افراد مبتلا به هر نوع بیماری مزمن (طولانی‌مدت)، افسردگی را تجربه کنند. امکان دارد که این بیماری‌ها احساسات منفی و ناراحت کننده را در ارتباط با علائم بیماری و محدودیت‌های جسمی ناشی از آن ایجاد کنند.

بیماری پارکینسون ممکن است به‌طور مستقیم باعث افسردگی شود، زیرا این بیماری بر فعالیت‌های شیمیایی مغز اثر می‌گذارد. ممکن است این تغییرها منجر به بروز اختلالات خلقی مانند افسردگی، اضطراب و بی‌تفاوتی (فقدان انگیزه یا پشتکار) شود. همچنین افسردگی ممکن است سایر علائم بیماری پارکینسون را تشدید کند. افسردگی در بیماران مبتلا به پارکینسون خیلی شایع است و بیشتر از 50٪ افراد مبتلا‌، افسردگی را تجربه می‌کنند.

علائم افسردگی از فردی به فرد دیگر متفاوت است و ممکن است شامل موارد زیر باشد:

•  گریه‌کردن زیاد
•  بدخلقی 
• احساس غم، درماندگی، ناامیدی، بی‌ارزشی یا گناه
• احساس خستگی در بیشتر اوقات و نداشتن انرژی کافی
• مشکلات مرتبط با خواب مانند خواب زیاد، کم‌خوابی یا بی‌خوابی
• اختلال در تمرکز
• از دست‌دادن علاقه به فعالیت‌هایی که زمانی از آن‌ها لذت می‌بردید.
•  بی‌اشتهایی
• فکر کردن زیاد به مرگ یا داشتن آرزوی مردن 

آیا می‌توانم با وجود بیماری پارکینسون، از افسردگی جلوگیری کنم؟

چندین استراتژی وجود دارد که ممکن است به شما کمک کند تا علائم افسردگی را کنترل کنید یا آن‌ها را به تأخیر بیندازید:

• وعده‌های غذایی متعادل و سالم بخورید.
• چندین بار در هفته ورزش کنید.
•  تمام داروهای خود را طبق دستور، مصرف کنید.
• در فعالیت‌های گروهی شرکت کنید تا احساس تنهایی یا انزوا نکنید.
• کمک بگیرید و به یاد داشته باشید که افسردگی نشانهٔ ضعف نیست و به‌دلیل تغییرات شیمیایی در مغز اتفاق می‌افتد.
• با گروه‌های حمایتی بیماری پارکینسون به‌صورت حضوری یا آنلاین ارتباط برقرار کنید.
• به انجام فعالیت‌ها و سرگرمی‌های موردعلاقه‌تان ادامه دهید.
• برای خودتان وظایف کوچکی را تعریف کنید که بتوانید آن‌ها را به‌صورت روزانه به سرانجام برسانید. این وظایف می‌توانند شامل به اتمام‌رساندن یک کار روزمره اما سخت، ورزش‌کردن یا تماس با دوستانتان باشند.
• درمان‌های مکمل مانند موسیقی‌درمانی، روش‌های تمدد اعصاب، ماساژ، طب سوزنی و مدیتیشن را امتحان کنید. 

در هر ویزیت، در مورد خلق‌وخوی خود با پزشکتان صحبت کنید. این مکالمه‌های منظم شما را مجبور می‌کند تا بتوانید آزادانه حرف بزنید و همچنین به پزشک شما کمک می‌کند تا زودتر متوجه علائم افسردگی شده و بتواند آن را درمان کند.

داروها

• پرامیپکسول 
• کاربی دوپا+ لوودوپا 
• سلژیلین 
• آمانتادین